I. Podstawa prawna analizy
- Ustawa Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 t.j.), dalej jako: k.c.;
- Ustawa Prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 t.j.), dalej jako: Prawo bankowe;
- Ustawy o Sądzie Najwyższym z dnia 8 grudnia 2017 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 825 t.j.); dalej jako: ustawa o SN;
- Ustawa Kodeks postępowania cywilnego z dnia 17 listopada 1964 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 1460 t.j.); dalej jako: k.p.c.;
- Dyrektywa 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95 z 1993 r., s. 29-34; polskie wydanie specjalne: Rozdział 15, Tom 002, s. 288 – 293), dalej jako: dyrektywa 93/13.
II. Analiza prawna
Uwagi wprowadzające
Sprawy dotyczące umów kredytowych, w których wysokość świadczenia została wyrażona w walucie obcej, a zwłaszcza we franku szwajcarskim (dalej jako: kredyty frankowe), ze względu na niekorzystne rozstrzygnięcia dla kredytobiorców stały się przedmiotem licznych wniosków do Rzecznika Finansowego. Na powyższe wpłynęło przede wszystkim stanowisko samych banków (kredytodawców), jak i niejednolita wykładnia w tym względzie prezentowana przez polskie sądy. Kamieniem milowym w ujednoliceniu oraz przyjęciu prokonsumenckiej wykładni było stanowisko Trybunału Sprawiedliwości przedstawione w wyroku z dnia 3 października 2019 r. w sprawie Dziubak (C-260/18).